[#از_کجا_شروع_شد]

(او)در گوشه ایی از خانه نشسته بود 

در این خیال بود که تمام این اتفاقات از کجا شروع شد.خسته و تلخ همه ی این اتفاقات بر روی جانش نشسته بودند.وقتی تمام این اتفاقات را برای اولین بار در زندگی اش دید اینجا بود که زخم به جان قلب افتاده بود و با ناخون هایش چنگ های عمیقی زد...از دل آن زخم،غمی بیرون آمد تیز و کشنده...راه نفس (او) را با دستانش گرفته بود،به دنبال راهی برای فرار بود ولی در شیار های گلوی او ماند،بغض دستش را گرفت و با  تمام سرعتی که داشت خارج شد طعم تلخ خون به زبان (او) نشست و اینجا بود که اشک به دیدن او آمد و کنارش نشست...او کمی بیشتر که فکر کرد،فهمید بعد ها مشابه غم را هم دیده، درد…

هر وقت که درد به دیدن (او) میرفت غم هم به مکان اولش بر میگشت و باز همون مراحل طی میشد.غم برای  بیرون آمدن،راه نفس (او) را با دستانش میگیرد و برای فرار دست بغض را میگیرد و دوباره اشک برای دیدن او می آید…

غم و درد همراهان همیشگیه (او) بودن.درد روی سینه ی (او) مینشست و غم بغض میشد و  راه رهایی را پیدا میکرد.کمی بیشتر که فکر میکرد... در امتداد این اتفاقاتاو) پخته تر و گُنگ تر شد

و یادش آمد که شادی به دیدنش آمده بود ولی ماندنی نبود،هر از گاهی به دیدنش می آمد دستی به صورتش میکشید،لبخندی را میکاشت و همراه روزگار میرفت.شادی هیچ وقت ماندنی نبود چون دنبال آرامش میگشت،هیچ وقت مقصودش (او) نبود و نخواهد بود و آنجا بود که (او) متوجه شد لحظات،فانی هستن...همراه  غم زندگیِ (او) هم میگذشت غم خانه ای شکننده و بران  در کنار او ساخته بود، که هر وقت  (او) میخواست از آنجا رد شود زخمی شود و آتشی به جانش بندازند.

ولی درد…

انگار عاشق (او)شده بود، زود به زود به او سر میزد ولی با این حال رابطه ایی بین آنها نبود …

اینجا بود که (او) معنی عشق  را در جوانی اش فهمید، آرام و زیبا بود…

ولی درد با چابکیِ تمام خودش را به غم میرساند او را بیدار میکرد…

رابطه به پایان میرسید و همه جا تلخ و تاریک میشد…

و چنگال های غم به گلویش میرسید و (او) را زخم و سوزان میکرد... و بعد از اتمام کارش به خانه اش بر میگشت...ولی غم زودتر از (او) راه جوانی را پشت سر گذاشت...بعد ها افسردگی مثل بمب پا به راه او گذاشت و زندگی اش را منفجر کرد...خبری از درد و غم نبود  و خبری از آرامش و شادی هم نبود 

فقط طوفان بود…

غم پشت پنجره خانه اش آوازی سر میداد و زندگی او را کمی رنگ میداد ولی در آن لحظات طوفان آواز غم را به غلط به گوش درد رساند و آنجا خیانت سایه اش را بر جهان او گرفت و آنجا بود که معنی خیانت را فهمید...درد با تمام افرادش به دنبال غم میگشت که ان را در خانه ی (او)یافت. درد (او)را کنار زد و غم را گرفت و صدایش را کاملا قطع کرد و برای او خانه ای از سنگ ساخت...آن روز غم برای اولین بار آرام شده بوداما خیانت و عشق و درد (او) را در آتش خودش سوزاند.او دیگر مثل همیشه زیبا نبود در اوج جوانی اش، پیر و خسته  شده بود.در های خانه ی سنگی اش را بست و نقاب زیبایی اش را گذاشت و مدام گریه میکرد،شادی دیگر به دیدنش نیامد و درد سلطان روزمرگی او شده بود.شادی هم پیر شده بود،گاهی می امد و دستان بی جانش را روی لبان( او)میکشید...لبخند تلخی میکاشت و در اخر روزگار هم دستانش را مثل همیشه میگرفت و با خودش میبرد...افراد خانه غم یتیم شده بودند و هیچ وقت صاحب خودشان را پیدا نکردند

عده ایی از افراد غم در گلوی او نیمه بغضی شدند و رفتند...و بعد ها او دیگر هیچ وقت درِ خانه ی سنگی را باز نکرد خودش را در آتش خودش میسوزاند و به خواب میرفت.نیمه غم ها بزرگ شدن و تصمیم گرفتن که دیگر تبدیل به بغض نشوند و تصمیم گرفتن راه زن های خشن و بی رحمی شوند تا راه گلوی او را وقت و بی وقت ببندند و اجازه ی ورود نفس را نمیدادند…

و اما (او) به این فکر افتاد که او در تمام این اتفاقات 

کودکی بود به نام من...که در داستان غم و درد و افسردگی قد میکشید  و بی خبر از طوفان هیاهوی درونش،بی خبر از پیر شدن و غم و شادی،و بی خبر از راهزنان بی رحم گلویش

و بی خبر از فرار عشق از جهانش،و تلخیه روزگار و کامش و سختیه جانش و با سر نوشتی که دیگر هیچ جایش رنگ و بویی نداشت...کودکی اش روزی مانند دشتی سر سبز بود و اکنون او مانند قفسی شده بود که توسط درد به خاک و خون کشیده شده بودو در سینه ی او خانه ایی سنگی قرار داشت که بر جسمش سنگینی میکرد

خانه ای که قلب نام داشت و زندانی اش که او بود و از آنجایی که امیدی برای ملاقتش نیامده بود و راهی برای ادامه هم نداشت…

حالا هر صبح که او بیدار میشود به یاد دشت کودکی اش می افتاد و دنبال نورش میگشت…

همان نوری که باور دارد مانند دوران کودکی  او  را بیدار میکند

او را جوان و زیبا میکند و قلب سنگی اش را می‌شکند و نسیم جوانی را به روح تیره و تار او می‌وزاند…

 و شادی را ماندگار میکند 

و عشق را وفادار میکند 

و به گریه عطر شوق میزند

او هنوز ایمان دارد که من بازگردد 

یه زیبایی دوباره او و نابودیه درد و رنج

هنوز گیج و مبهوت است شاید در این مسیر شکست بخورد، اما هیچ گاه خودش را تسلیم درد  نمیکنم و زیر سلطه اش قرار نمیگیرد…

به سراغ افسانه ایی به نام مرگ میرود تا جان دردمندش را رهایی بخشد…

#ICU