پر حرفم بسیار زیاد. از این حرف که میزنم و تمام نمی‌شود خسته ام ، راه دشواری برای ادامه‌ی زندگی در پیش دارم . اشتباه کردم پشت به پشت . در تاریک ترین لحظاتم کسی را کنار خود نداشتم و این گونه شد که آدمی حراف شدم . دوستانم از پر حرفی ام عاصی شده‌اند ، گاهی با خودم هم زیاد حرف میزنم آنقدر زیاد که یادم می‌رود در چه زمان و مکانی ام . عابران گاهی با تعجب گاهی با نیشخند و گاهی با غم به من نگاه می‌کنند به ...

درد همچون رقص نامتناهی اعداد در طبیعت است. دردی که با ضعف و خستگی همراه می‌شود را نمی توان تحمل کرد این درد لامذهب شیره جان را می‌مکند. این روزها از زندگی دور می‌شوم ، آستانه تحملم به حد رسیده و نفس هایم به شماره . جالب است داستان پیچیده ام را که بازگو میکنم بازخورد های جالبی می گیرم یکی همدردی می‌کند و یکی درک اما امان  از آن کسی که درد را به سخره می گیرد ،نای ادامه دادن ندارم میخواهم اما جسمم کشش این رنج را ندارد .